Walka duchowa

Monika

No to ja będę odważna i zacznę.
U nas u parafii pracują siostry serafitki (lub jak kto woli Córki Matki Bożej Bolesnej). Jest to zgromadzenie franciszkańskie, założone przez bł. o.Honorata Koźmińskiego i Sł.B. Małgorzatę Szewczyk. Jeśli chodzi o duchowość, to siostry mają szczególne nabożeństwo do cierpiącego Jezusa i Jego Matki. W każdym domu w kaplicy znajduje się Pieta- swoisty ,,symbol" zgromadzenia.
W wielu kaplicach zakonnych są relikwie bł. s. Sancji Szymkowiak (prawda, Akurat? Smile

). Jedną z ciekawszych książek o jej życiu jest ,,Siostra Sancja" (autora nie pamiętam, jak ktoś chce, to niech napisze, to poszukam).

Główne hasło serafitek: Wszystko dla Jezusa przez bolejące Serce Maryi.

Siostry zajmują się dziećmi w szkołach, uczą religii, pracują w domach opieki, lubią młoszież, i organizują fajne rekolekcje.

Zainteresowanych odsyłam do strony [link widoczny dla zalogowanych]

Akurat

Zwłaszcza w Poznaniu jest szczególne miejsce kultu bł. Sancji, jakoś nigdy się z serafitkami bliżej nie zetknęła. U mnie w parafii są księża, a właściwie ksiądz salezanin. W moim bloku świetlicę prowadzi siostra ze zgromadzenia sacre cour, a walontariuszami są chrystusowcy.

Amadea

W mojej parafii "rządzą" Smile

Siostry ze Zgromadzenia Sióstr z Rodziny Maryi, a księża są diecezjalni. Natomiast w sąsiedniej parafii są Pallotyni.

Mnie najbliższa jest duchowość karmelitańska.

A.M.D.G.

U mnie w parafii są siostry ze Zgromadzenia Sióstr Najświętszego Serca Jezusowego...
najbardziej jednak fascynuje mnie Zgromadzenie Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia Smile

karmelitanie również, ale jednak s. Faustyna rulez Very Happy

Leszek

No to trochę się pobawię - parafia (muszę wzrok ze swojego okna skierować w lewo), księża diecezjalni, naprzeciwko (na wprost okna) oo. Redemptoryści (teraz kojarzą się z o. Rydzykiem, ale ja miałem zawsze inne skojarzenia - rok przed wprowadzeniem języka polskiego w kościele diecezjalnym, oni zrobili to u siebie, a konkretne kazania pamiętam do dziś - np. stwierdzenie, że katastroficzny obraz końca świata jest nieporozumieniem - rzecz bowiem w tym, że po "przebóstwieniu" materia będzie nam niepotrzebna i stąd rozpad materialnego świata), z kolejnej strony podwórka ss. Sakramentki (zakon klauzurowy pięknie opisany przez Mirona Białoszewskiego; co roku biegam do nich po opłatek - chodzi oczywiście o to, by im zostawić trochę grosza). Kolejny kościół to oo. Franciszkanie (przyznam jednak, że ta duchowość niespecjalnie mi leży). Kilkaset metrów dalej oo. Bonifratrzy (przyznam, że nigdy u nich nie byłem). Idąc w drugą stronę pierwszym kościołem są oo. Dominikanie (bywam tam często; nade wszystko cieszę się, gdy trafiam na o. Jacka Salija; najczęściej to on prowadzi mszę o 7:00 - nawet na tych mszach wprowadził zwyczaj głoszenia króciutkich kazań). Po drugiej strony ulicy oo. Paulini (co roku to od nich wyrusza pielgrzymka). Kolejne kilkaset metrów oo. Jezuici (kiedyś czasami bywałem u nich w niedzielę o 20:00; teraz tylko zaglądam dwa razy w roku - obejrzeć szopkę, a następnie grób - co roku u nich wyróżnia się od innych). Obok katedra (bywam tylko "przy okazji"). Na sąsiedniej uliczce ss. Franciszkanki (te od Lasek; bywałem tam w czasach, gdy kapelanem był tam obecny bp Dąbrowski; od niego usłyszałem najkrótsze w życiu kazanie - składało się z jednego tylko zdania). Kolejny kościół to św. Anna - najważniejszy kościół w moim dorastaniu duchowym. Myślę, że pora wracać do domu (gdybym szedł dalej napotykałbym na kolejne kościoły) - pierwszy w drodze powrotnej kościół oo. Kapucynów (fascynujący w dzieciństwie ze względu na ruchomą szopkę). Kolejny kościół jest kościołem grecko-katolickim. Zawsze dla mnie pełen tajemnicy. Co roku zaglądam do niego przez otwarte drzwi podczas drogi krzyżowej ulicami miasta. I wreszcie ostatni w tej drodze powrotnej kościół garnizonowy (przyznam jednak, że niemal w nim nie bywam).

Amadea

Cóż za bogactwo! Tylko pozazdrościć... No to jest właśnie jeden z nielicznych (jak dla mnie) pozytywów życia w dużym mieście. U mnie kościoły są trzy plus kaplica wojskowo, wszystko, po porannej Mszy, w ciągu dnia, pozamykane (w jednym kościele można wejść do kruchty i stamtąd trochę poadorować Jezusa, ale ciężko tak, bo do Najświętszego Sakramentu daleko, za to tuż za plecami hałas ulicy i przewalający się ludzie. Mnie to przeszkadza bardzo, bo i bez tego mam często problem ze skupieniem się). Brakuje możliwości wejścia do kościoła choć na chwilę w ciągu dnia.

Duchowość franciszkańska Ci nie odpowiada. A jaką najbardziej "czujesz"?

Leszek

Historycznie to było już tak ukształtowane, że franciszkanie i dominikanie ze sobą konkurowali. Widać to choćby u mnie - mieszkam na Rynku Nowego Miasta i jeśli z rynku pójdę ulicą Freta w jedną stronę to pierwszym kościołem, do którego dojdę, będą franciszkanie; jeśli w drugą - dominikanie (również pierwszy). Moja sympatia zawsze była po stronie dominikanów - w dzieciństwie decydowały białe habity; później przyciągały mnie takie postaci, jak o. Góra, czy trochę później o. Salij; ten ostatni jest dla mnie quintesencją dominikanina - spokój, rozwaga i mądrość.

Monika

Moja siostra cioteczna należy do Zgromadzenia Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu (potocznie nazaretanki). Ich duchowość to naśladowanie cichego życia taj Najdoskonalszej z rodzin. Zajmują się głównie nauczaniem (wiem, że mają dobre szkoły w Warszawie i Kaliszu), pracą z dziećmi i młodzieżą, pomocą chorym i samotnym. Można je spotkać w wielu miejscach na świecie, np. w Rzymie (dom generalny, czyli główne centrum dowodzenia Smile

), Wielkiej Brytanii, Ameryce, Francji.

Akurat

hmmm.. ja mam dwa kościoły w poblizu, ale wystarczy zejść piętro niżej i już mam zbiorowisko duchownych. Tam zobaczyłam, że zakonnica może być normalna, wszyscy mówią do niej przez pani, jakoś tak wyszło. Nie chwaliła się tym, że nalezy do zakonu. Na moim osiedlu to odstrasza. A teraz nikomu to nie przezzkadza, tylko ta pani została, głupie przyzwyczajenie...

Do księży też mówią przez ty, bo tak łatwiej, są od nas niewiele starsi, większość to ,klerycy piatego roku. Czasem mam wrązenie, że jeśli oni mają być duszpasterzami to nie czeka nas nic dobrego, ale zaraz znowu wracają do normy i zachowują się tak jak powinni.

Monika

No to dość urozmaicone otoczenie... Smile

Ja nie mam większego wyboru- albo serafitki, albo nic Smile

Akurat

Jęsli chodzi o kościól to ma do wyboru parafialny albo kościół pqrafii sąsiedniej, księza jak najbardziej dieciezjalni. Też nie ma większego wyboru. W świetlicy osiedlowej jeszcze mszy nikt nie odprawił, i jakoś się nie zanosi, że tak się stało...

Kaja

Lubie dominikanów: J. Górę, J.An Kłoczowskiego, J. Salija, Badeniego... Kazdy inny, ale poziom swój mają. No i tradycje!
Osobiście znam tylko jednego zakonnika - brata szkolnego. Sporo mi ta przyjaźń daje.

Amadea

Ja nie znam osobiście żadnego dominikanina, ale czuję do nich sympatię. Smile

frater

ja jestem franciszkaninem żyjącym w świecie - III Zakon
mamy bardzo mało powołań, a z tych osób które się zgłaszają, bardzo niewielka grupka dochodzi do Profesji Wieczystej.

posiadamy formacje także takie jak młodzież franciszkańska, Franciszkański Ruch Apostolski, Rycerstwo Niepokalanej

niektórzy członkowie tych wspólnot zostają następnie zokonnikami franciszkańskimi

pracy jest dużo, powołań mało

Pokój i Dobro

Monika

Jakbym słyszała nasze serafitki... Też mało powołań, w zeszłym roku nie było żadnej postulantki w prowincji przemyskiej... Nie wiem, czy jest jakaś w tym roku (może niedługo sprawdzę to Smile

)
Właśnie, w dn. 25-27 czerwca 2007 siostry serafitki organizują rekolekcje w drodze dla dziewcząt na Kalwarię Pacławską. Dokładne informacje [link widoczny dla zalogowanych]