Walka duchowa

bratt

PIEDESTAŁ
„Tak. Spośród nas dużo jest takich, którzy opowiadając o czynach świętych mniemają zasługiwać na cześć i chwałę, jak gdyby sami tych dzieł dokonali.” (św. Franciszek z Asyżu)
*
Uważany był za wielbiciela JPII, choć przy bliższym poznaniu, jawił się jak jego zupełna odwrotność. Na każdą okazję – rozmowę, dyskusję, przemowę, efektowną puentę – miał do wyboru coś z kilku perełek słownych JPII. Mierność czy nijakość różnych dostojników, polityków, mówców…mierzył wielkością JPII. Odnosił się do niego nawet tam, gdzie to pasowało, jak przysłowiowa „pięść do nosa”. Opowiadał anegdotki z jego życia, jakby był bliskim jego znajomym i wręcz bywał z nim tam, gdzie inni nie mieli dostępu – tak „po znajomości”. Zagadnięty czasem o coś bardziej szczegółowo, stwierdzał, że pism JPII nawet nie trzeba czytać, by pojmować głębię i szczyty jego myśli, wręcz intuicyjnie. Ubolewał, że tak niewielu słuchaczy rozumie rewelacyjność przesłania jego nauczania. Wzywał do nazywania jego imieniem ulic, szkół, fundacji – już za życia. Gdy JPII umierał, domagał się powszechnego zamilknięcia każdej muzyki, a potem ogłoszenia ogólnoświatowej żałoby. Najgłośniej krzyczał już nazajutrz „Santo subito!” Oburzał się, że Następca za mało sławi zasługi Wielkiego Poprzednika. W jednym towarzystwie sławił JPII jako bardzo postępowego, a w innym jako roztropnie konserwatywnego. Czasem patetycznie stwierdzał, że nie było większego przed JPII i nie będzie większego po nim. Pisał do TV, aby każdej niedzieli nadawano filmy i programy o JPII. Żeby w Sejmie wciąż odtwarzano Jego wystąpienie. Żeby relacjonowano w mediach wszystkie cuda, jakie się stały za jego przyczyną. No i żeby pod każdym kościołem wzniesiono jego pomnik. Rzadko kto mu się przeciwstawiał, bo tonem i rangą stwierdzeń zamykał innym usta. Kiedyś ktoś rozdrażniony zarozumiałym tonem „piewcy kultu JPII”, zapytał: „A co ty masz z JPII, powiedz?” To ten odpowiedział: „Ja nie muszę mieć czegoś z niego, bo wystarczy, że staję w świetle jego wielkości i nic mi nie trzeba.” Na to ten pytający: „No tak, bo brakuje ci dokładnie wszystkiego! Chętnie może byś stanął na jego piedestale, starannie omijając jego krzyż. A tak się nie da – jednego bez drugiego nie ma.”
*
Chyba każdy człowiek ma w sobie pragnienie wielkości, ale nie każdy ma odwagę i samozaparcie, by dorastać choćby do tej – dokładnie na własną miarę. Dlatego jedni są za „równością”, by nikt większy nie wpędzał ich w kompleksy. Drudzy każdemu wielkiemu odmawiają wielkości, „odbrązawiając” lub kpiąc z niego. Inni – zamiast dorastać choćby do własnej górnej poprzeczki – ograniczają się do bezwysiłkowego, acz przesadnego podziwiania uznanych wielkości, nie zdradzając cichej intencji: „Sławię ten piedestał, bo chętnie bym na nim postał.”

Kaja

Oj Tak! Niektórzy zrobili z tego takie tabu, że nie można podważyć choćby najbardziej dziwnych pomysłów związanych z JPII. Jakby odmowa fundowania kolejnego pomnika była zamachem na jego świętość i wspaniałość tych, co rzucili pomysł.

Monika

Tu nie chodzi o pomniki i złocone tablice.
Tu chodzi o to, abyśmy pamiętali o naszym {Papieży nie tylko kilka razy do oku, wtedy, gdy przypada jakaś rocznica czy coś. Nie chodzi o jakieś wzniosłe czyny.
Wystarczy, abyśmy zawsze pamiętali o naszym wielkim Rodaku i Jego nauce, oraz starali się ją wypełniać, w ogóle to może zacznijmy od tego, żebyśmy po nią zaczęli sięgać...

heart

Insideout

„Sławię ten piedestał, bo chętnie bym na nim postał.”
Chyba Ojciec Dyrektor coś na ten temat wie. Confused

Amadea