Walka duchowa

Jola8001

no właśnie, jeszcze nie należę do żadnej wspólnoty, ale bardzo, bardzo chciałabym należeć do Wspólnoty Odnowy w Duchu Świętym...

Psychicznie dojrzewam do tego... coraz więcej czytam o tej wspólnocie, coraz częściej myślę, pomysł ten dojrzewa we mnie...

Amadea

Ja bardzo chciałabym należeć do jakiejś wspólnoty, ale w moim mieście jest tylko Odnowa i, o ile się nie mylę, Ruch Rodzin Nazaretańskich.
Jeśli chodzi o Odnowę w Duchu Św., to zupełnie mi ta wspólnota nie odpowiada. Należałam do niej prawie rok i nie odnalazłam się w niej. Nie czuję "temperamentu" Odnowy.

Jola8001

Napisz mi więcej o tym temperamencie... chętnie przeczytam... proszę.

Amadea

Chodzi mi o żywiołowość. Very Happy

Z Odnową pierwszy raz miałam styczność, gdy leczyłam się w szpitalu psychiatrycznym. Tato namawiał mnie, żebym poszła na ich spotkanie. Poszłam. I... zwariowałam! Very Happy

Gdy zaczęli modlić się językami, nie wiedziałam, co się dzieje (pierwszy raz słyszałam coś takiego). Siedziałam wbita w ławkę i nie mogłam się ruszyć, a przerażenie czułam takie, że aż mi niedobrze było. Po modlitwie wszyscy rzucali mi się na szyję z okrzykiem "Dobrze, że jesteś!". Po spotkaniu stwierdziłam, że to kupa wariatów i tyle.
Po kilku latach z pewnych względów postanowiłam, że dołączę do Odnowy. No i znowu ta sama jazda. Dzikie okrzyki, machanie rękami podczas modlitwy, rzucanie się na szyję z okrzykiem "Dobrze, że jesteś!". Ze złością myślałam sobie: "Skąd wiesz, że to tak dobrze? Może jestem psychopatką i jeszcze tej nocy wymorduję ci rodzinę?". Drażniła mnie ta wszechobecna "słodycz" i egzaltacja. Drażniło mnie zamieszanie, które robili. To nie dla mnie! W ogóle nie mogłam się skupić. A do tego wszystkiego średnia wieku we wspólnocie wynosiła ok. 55-60 lat. No jasne, że człowiek w tym wieku też ma coś do powiedzenia i może sobą ubogacić innych, ale kiedy pewna starsza pani z płaczem opowiadała coś na temat jakiegoś obrazu, który widziała w telewizji Trwam, i w dodatku mówiła to w taki sposób, że właściwie nie wiadomo było, co chce przekazać i o co jej chodzi, to ja kompletnie wymiękłam. Opowieści rodzinne o wnukach i wnuczkach serwowane przez inne starsze panie, też średnio mnie interesowały, zwłaszcza, gdy nic nie wnosiły do całej rozmowy.
Dużo lepiej było w grupkach dzielenia. Oprócz cotygodniowego wspólnego spotkania dla wszystkich w sali przy kościele, były też spotkania w mniejszych grupach w domach. Moja grupa skupiała młodszą część wspólnoty i prowadzona była przez bardzo sympatyczną kobietę. I te spotkania lubiłam. Smile

Odnowa w Duchu Św. w mojej parafii czasem prowadzi czwartkowe Adoracje w kościele. I tego też nie lubię. Kiedy idę przed Najświętszy Sakrament pragnę ciszy, żeby choć trochę móc się skupić (mam ogromne problemy z koncentracją). Poza tym w życiu dość jest hałasu, dobrze jest czasem pomilczeć i zanurzyć się w ciszę. Tymczasem Odnowa całą Adorację przegada i prześpiewa. Mało tego. Raz wystraszyli kilka osób rozpoczynając ni z tego ni z owego modlitwę w językach. Pamiętam swoją pierwszą reakcję na ten sposób modlitwy. Nikomu nic nie tłumacząc nagle z tym wyskakują. Przykro było patrzeć, gdy kilka osób wyszło z kościoła popatrując ze zdziwieniem i niepokojem na ludzi z Odnowy.

Podsumowując. Jeśli odpowiada Ci żywiołowość w czasie modlitwy, niekontrolowane wybuchy emocji i obściskiwanie z innymi ludźmi, i nie będzie Ci przeszkadzało (rozpraszało) to, że ludzie wokół Ciebie modlą się głośno, będzie Ci dobrze w tej wspólnocie.
Jeśli zaś preferujesz ciszę, skupienie i wolisz przeżywanie bardziej wewnętrzne niż zewnętrzne, może być Ci trudno. Ja jestem osobą zamkniętą, mam problemy z koncentracją i nie lubię, gdy ktoś niespodziewanie uwiesza się na mnie wykrzykując, że mnie kocha i cieszy się, że jestem. To ostatnie jest dla mnie jakieś sztuczne... Dlatego już do Odnowy nie należę.

Jola8001

Oj, muszę przemyśleć temat. Przyznam szczerze, że tak w praktyce to zupełnie nie wiem jak to wygląda - poza Twoim opisem.
Druga rzecz - też mam problem z koncentracją i jeszcze gorszy problem - nie umiem, zupełnie nie umiem funkcjonować w grupie. Jestem aspołeczna, od dziecka taki "odmieniec" ze mnie.
A rozmowy językami to już w ogóle sobie nie wyobrażam, sama nie wiem jak zareagowałabym na to. I też nie wiem jak zareagowałabym na dotyk, przytulanie. Muszę wszystko przemyśleć...

Amadea

To, co opisałam to moje subiektywne odczucia. Myślę że najlepiej będzie, jeśli pójdziesz na jedno spotkanie Odnowy i sama wyrobisz sobie zdanie na ten temat. Nie wiem, jak w Twoim mieście, ale u mnie spotkania są otwarte dla każdego i przyjście na jedno do niczego nie zobowiązuje. Może na podstawie mojego opisu masz teraz wątpliwości, a po spotkaniu stwierdzisz, że jednak jest ci dobrze w tej wspólnocie.
Po prostu idź na spotkanie, a potem podziel się, proszę, tym co tam przeżyjesz. Smile

Jola8001

Zrobię tak... gdy tylko zbiorę w sobie odwagę.

malutki

Ja lubię pójść w dzień powszedni do sanktuarium Maryjnego, aby adorować NAJŚWIĘTSZY SAKRAMENT...JEST CISZA w kościele...a potem zostaję na Mszę Świętą...wtedy człowiek jest przygotowany duchowo, nie jest roztargniony...

Pekelnypan

To masz dobrze, w mojej miejscowości kościół jest zamykany poza godzinami nabożeństw.

martabunia

u mnie też kościół jest zamykany, ale ze względu na bezpieczeństwo...

jaras

Myślę, że jeśli chodzi o "sprawdzenie" Odnowy w DŚ. to najlepiej przejść rekolekcje REO, które ta Wspólnota organizuje.

Magdzia

Nigdy nie należałam do żadnej grupy modlitewnej. W szkole mieliśmy taką grupę. Trochę mnie denerwowała ich ''wesołość''. Tak jakby cieszyli się z nie wiadomo czego.
Ale tak naprawdę to im zazdrościłam tego.
Później spotkałam osoby starsze. To wiadomo za bardzo nie rozumieją młodego.
Mnie znajoma chciała wciągnąć do neokatechumenatu. Ale nie dała rady.
Chyba jest mi dobrze jak jest.
U nas w parafii za wiele się nie dzieje bo mały kościół. A młodzi uciekają od kościoła.