Walka duchowa

[niunia]

Jestem tutaj, bo ostatnio zrobiłam coś strasznego - wypięłam się na Boga i powiedziałam mu: "skoro Ty nie słuchasz moich próśb, to ja się od Ciebie odwracam, bo nie jesteś miłosierny i dobry".

Od kilku miesięcy, a może od kilkunastu lat, nie dzieje się w moim życiu dobrze. Ostatnie kilka lat było naprawdę do kitu. Jako dziecko byłam bardzo związana z Bogiem, później mniej, później w ogóle, a od początku ubiegłego roku wróciłam do Niego, albo tak mi się wydawało.. W każdym razie starałam się być blisko Niego. A później przyszedł kryzys w moim życiu i w wierze.
Bardzo się tego wstydzę. Jest mi przykro, że zachowałam się jak głupie, rozkapryszone dziecko. Jednocześnie wiem niewiele na temat prawdziwej wiary - jak ustrzec się tego w przyszłości? Jaką wybierać drogę, jakich ludzi?

Może polecicie mi jakąś książkę na ten temat.. albo własne doświadczenia..?

Będę wdzięczna

[Amadea]

Moja droga była bardzo podobna. Bunt wobec Boga, który wydawał mi się obojętny na moje problemy, a czasem wręcz okrutny. Dzisiaj, z perspektywy czasu, widzę że był przy mnie cały czas i troszczył się o mnie, choć ja w swoim zaślepieniu tego nie widziałam. Cała historia mojego życia pełna jest śladów Jego obecności. Szczególnie te złe chwile.
Gdy to sobie uświadomiłam, gdy zaczęłam swoją przygodę z Nim, gdy zaczęłam Go poznawać, już nie mogłam żyć bez Niego. Mam momenty kryzysów, niektóre są bardzo poważne, ale nawet wtedy wiem jedno - CHCĘ BYĆ Z NIM. Nie wyobrażam sobie życia bez Niego.

Zaufaj Mu, otwórz przed Nim swoje serce i pozwól Mu działać. On Cię poprowadzi.

Jeśli raz zakosztujesz życia z Nim, nie będziesz chciała innego .

[Albin]

[Użytkownik]

Takie doświadczenia są dla nas dobre. Bóg dopuszcza abyśmy się od niego odwrócili, ale tylko dla tego, aby z tego zła wynikło jeszcze większe dobro. Po takich doświadczeniach mamy większą wiarę niż jak byśmy się nie zagubili. Lecz teraz trzeba walczyć o tą wiarę i prosić Boga, abyśmy się od niego więcej nie odłączyli, nie zaparli się wiary.